Produkcja inspirowana klasycznym gatunkiem filmowym, jakim jest symfonia miejska. Tytuł odnosi się do strofy z „Burzy” Williama Szekspira, opowiadającej historię Prospera, czarownika i prawowitego księcia Mediolanu. Nawiązując do manipulacji Prospera, film używa licznych trickowych zabiegów filmowych. Przesunięcia i zatrzymania czasowe, retrospekcje czy abstrakcje wizualne opisują rozwój Mediolanu, którego alegorią stają się głównie konstrukcje drapaczy chmur. Film zdaje się poszukiwać odpowiedzi na pytanie, czy da się wykrystalizować czas za pomocą przeterminowanego materiału filmowego?